“Steeds meer beseffen we dat de eenheid van de Kerk waarop we hopen en waarvoor we bidden een eenheid in verscheidenheid zal zijn. Maar tot hiertoe leidt de verscheidenheid nog niet tot eenheid. We zijn nog verdeeld. En toch, in de mate dat we onze verdeeldheid erkennen en daadwerkelijk verlangen naar eenheid en ervoor bidden, beseffen we ook alsmaar meer hoe groot de eenheid is die tussen ons al bestaat.
Multilaterale en bilaterale gesprekken over de belangrijkste kwesties die ons scheiden, hebben reeds tot belangrijke en in bepaalde gevallen tot verregaande consensus geleid. Maar de resultaten van die gesprekken brengen niet automatisch de eenheid. Eenheid kan er slechts komen als niet alleen de theologische commissies maar ook de kerken zelf meer en meer met elkaar delen, elkaar ontmoeten en naar elkaar toegroeien.
Eenheid kan er slechts komen als de kerken zelf elkaar waarderen en liefhebben.
Op de laatste avond van zijn leven heeft Jezus gebeden voor de eenheid. Hij heeft aan zijn leerlingen ook gevraagd dat ze elkaar zouden liefhebben zoals Hij hen heeft liefgehad. Er is een diepe band tussen de eenheid, waarvoor Hij gebeden heeft, en de liefde waartoe Hij oproept. De eenheid is niet iets dat we zelf zullen maken. Het zal de Heer zijn die ons weer verenigt. Daarom is het gebed zo onontbeerlijk. Maar eenheid is slechts mogelijk als we elkaar liefhebben en waarderen.
De liefde is de ware motor van de oecumene.
Liefde veronderstelt respect en eerbied, vriendschap en hartelijkheid, ontmoeting en samenwerking. Zonder de liefde dient de oecumene tot niets. Het is de liefde die me naar de eenheid met de ander doet verlangen. Het is ook de liefde die me de ander in zijn anders zijn leert respecteren. De volkomen eenheid, zichtbaar en structureel verankerd, is voor het ogenblik nog niet mogelijk. Maar…
Niets ligt de spirituele oecumene in de weg. Niets belet ons elkaar te zoeken en lief te hebben.
Hier hoeft van geen stagnatie sprake te zijn. Hier zet de oecumenische beweging zich werkelijk door. Ze brengt vernieuwing van mentaliteit, innerlijke bekering en bereidheid tot hervorming. Het is op deze weg van de spirituele oecumene dat we kunnen en moeten verder gaan. Het is de Heer zelf die ons op deze weg tegemoet komt. Hij is het die ons hart doet branden. Hij is het die met ons bidt.
De eenheid van de kerk is niet onmogelijk. Zolang we ons verzamelen rond Gods Woord. Zolang we, zoals de Wijzen uit het Oosten, alles doen om Hem te vinden. Zolang we ons verenigen met het gebed van Christus zelf. De Vader zal het gebed van de Zoon niet onbeantwoord laten.
Als het de Heilige Geest is die aan de oorsprong ligt van de oecumenische beweging, dan zal Hij die ook voltooien.”
Kardinaal Jozef De Kesel schreef deze inleiding in het boekje van interkerkelijk comité voor Brussel voor de Week van gebed voor eenheid 2022. U vindt in dit boekje ook inspiratie voor gebeden voor elke dag van die week (18-25 januari):
https://comiteinterecclesialbruxelles.files.wordpress.com/2021/12/nl-brochure-cib-2022.pdf
